Ziad (58) en Racha (45)
Bankmanager Ziad (58) en zijn vrouw Racha (45) hadden het goed voor elkaar in Libanon. Totdat ze om politieke redenen moesten vluchten. Alles lieten ze achter. Inmiddels wonen ze in het AZC in Harderwijk. Hoe ziet hun leven er nu uit?
Tijdens het interview is vooral Ziad aan het woord. Zijn vrouw spreekt namelijk geen woord Engels. Af en toe vertaalt hij een vraag en dan knikt ze vriendelijk. ‘Ze is het helemaal met mij eens’, zegt Ziad dan. Hij moet er zelf een beetje om lachen. In Libanon is Racha een bekende vrouw. Ze had een eigen sportschool en was coach van een paar topboxers. Nee, geen type om ruzie mee te krijgen, grijnst Ziad. Hij is trots op haar. ‘Op het AZC helpt ze nu vrouwen met sporten. Dat is goed voor de beweging, maar ook voor de ontspanning. Dan kunnen ze even aan iets anders denken.’ Hij vertaalt zijn verhaal aan Racha en die laat lachend even haar spierballen zien.
Vluchten vanwege de oorlog
De spanning in eigen land liep te hoog op. Ze moesten vluchten vanwege de oorlog. Eerst zaten ze in het AZC van Budel, bij Eindhoven. Sinds drie jaar wonen ze in Harderwijk. Ziad is blij met het COA-personeel. ‘Ze verdienen veel respect voor alle hulp die ze bieden.’ Hij heeft 25 jaar bij een bank gewerkt ‘en dan leer je de goede en de slechte mensen wel herkennen’, zegt hij. Het COA heeft hem indertijd gevraagd om in een groepje mee te denken over de opvanglocatie. Wat gaat er goed, wat kan er beter - dat soort zaken, vertelt Ziad. ‘Op mijn voorstel is een moestuin aangelegd bij een van de units, zodat bewoners daar kunnen tuinieren.’
Ik help iedereen, ongeacht de taal, afkomst of huidskleur
Iedereen die een vraag heeft of advies wil, kan bij Ziad aankloppen. Zijn nummer is ook aangeplakt op een bord. Hij bemiddelt graag. ‘Maar ik maak bewust geen vrienden, want eigenlijk vertrouw ik niemand. Dat komt door die hele situatie in Libanon. Ik zoek niemand op, maar mensen komen steeds bij mij. Dat is ook wel weer leuk natuurlijk. Ik help iedereen. Ongeacht de taal, afkomst of huidskleur.’
Aanpassen aan nieuwe situatie
In Libanon was Ziad een rijk man. Hij laat dat een paar keer vallen tijdens het gesprek en Racha bevestigt het. Ze slaat haar armen wijd open om te laten zien hoe breed hun huis aan het strand was. De omschakeling naar het leven op een AZC viel Ziad nogal zwaar. Ruimte delen, weinig comfort. ‘Ik woog in Libanon 110 kilo, nu ben ik 80 kilo. Door alle stress viel ik af. Ik kreeg last van mentale problemen en bleef het liefste op mijn kamer.’
Komende vijf jaar veilig in Nederland
Hij werd ook bang, kreeg hartklachten en bezocht uiteindelijk een dokter. ‘Nu voel ik mij weer gezond, maar het blijft ingewikkeld. Vooral het idee dat ik hier moet blijven en niet terug kan… Dat moet ik leren accepteren.’ Ze hebben nu een status gekregen; een verblijfsvergunning voor vijf jaar. Zijn ze blij? Racha lacht. ‘Natuurlijk mis ik onze familie en vrienden, maar Nederland is nu ons land; hier wonen de mensen die ons steunen,’ zegt Ziad.
Respect voor de mensen hier
Hij heeft er een hekel aan als andere bewoners zich niet aan de regels houden. ‘Er zijn weleens vechtpartijen en ik begrijp dat echt niet: je bent gevlucht vanwege problemen, waarom ga je dan ook hier problemen zoeken? Je moet juist respect hebben voor de regering en de mensen hier.’ Zijn vrouw knikt en vertelt iets over de internationale kerkdiensten in Harderwijk. Het is een plek waar ze graag komen en ook hulp krijgen van christenen, ook al is Ziad zelf geen christen. ‘Maar mijn zoon in Libanon inmiddels wel; hij was moslim, maar hij is overgestapt.’
Dromen van sportlessen geven en een restaurant openen
Als het lukt, dan wil Racha haar sportlessen bij meerdere AZC’s aanbieden. Ook als ze straks een eigen woning hebben. Maar ze weten nog niet waar ze naartoe mogen verhuizen. Harderwijk? Ermelo? Nijkerk? ‘Ik heb geen zin om er steeds naar te vragen’, zegt Ziad. ‘Bovendien heb ik andere dingen aan mijn hoofd; ik krijg binnenkort een knieoperatie.’ In de nabije toekomst willen ze een restaurant openen. ‘Racha is heel goed in zoete hapjes en maakt zelf yoghurt en kaas. Dus wie weet.
Problemen even vergeten
Hebben ze nog suggesties om het verblijf op het AZC leuker te maken? Ziad veert op: ‘Ja! Vaker iets gezelligs organiseren. Samen eten, muziek erbij. Een keer per maand, bijvoorbeeld. Dan kunnen de mensen hier hun problemen even vergeten.’ Racha is het daarmee eens. ‘En zij wil de hapjes wel verzorgen,’ lacht Ziad.